Ciągle tylko radość, euforia i radość i euforia. Przecież zaraz wyjeżdżamy w podróż dookoła świata – naszą Niekończącą Się Podróż Poślubną, więc jak mamy się nie cieszyć? To już naprawdę tak blisko, aż trudno uwierzyć! Ja w końcu uwierzyłam, że to się naprawdę dzieje i… zwątpiłam.

Dopóki wyjazd był odległą datą (za rok, jesienią, za pół roku), a w głowie najważniejszym i najbliższym wydarzeniem był ślub, wszystko było ok. Była radość, że wyjeżdżamy, było podekscytowanie. Był dobrze przemyślany i rozpisany plan działania z podziałem na miesiące. Nie szkodzi, że plan wziął w łeb i zdezaktualizował się w ciągu pierwszego miesiąca po jego napisaniu (czyli w marcu) i nigdy do aktualnej formy nie powrócił. I tak jakieś 80% rzeczy, które mieliśmy powolutku przygotowywać w ciągu tych kilku miesięcy, żeby nie robić tego na ostatnią chwilę wciąż jest niezrobione. Czyli będzie jak zwykle, na ostatnią chwilę. Nie boję się, że nie zdążymy, bo wiem doskonale, że zdążymy. Szkoda tylko, że znowu na wariackich papierach. Chociaż akurat to jest dodatkową motywacją. Bo te minione już tygodnie były męczące i najbliższe też będą i odpoczniemy dopiero w Panamie, więc nie mogę się już doczekać wylotu.

Kiedy jednak ostatnio dotarło do mnie, że to wszystko dzieje się naprawdę, że JEDZIEMY w podróż dookoła świata i to nie jest jakieś odległe marzenie czy daleki plan, wystraszyłam się i przez głowę przeszła mi myśl, że… nie chcę nigdzie jechać. Bo ten wyjazd wiąże się z totalną zmianą naszego dotychczasowego życia. Oczywiście, wiedziałam to, kiedy podejmowaliśmy decyzję, ale przecież każda, nawet najmniejsza zmiana przynosi ze sobą nieznane, a z nim obawy. To, czy obawy przyjdą nie zależy od świadomości ich istnienia. Przyjdą i tak. No więc przyszły do mnie i nie chcą pójść. Czasu coraz mniej, a obaw coraz więcej. To takie śmieszne, mieszane uczucie. Momentami cieszę się jak dziecko i nie mogę się doczekać, kiedy w końcu wysiądziemy z samolotu w Panamie, a po chwili łapie mnie przerażenie, że my do tego samolotu wsiądziemy, zostawiając wszystko, co było do tej pory ważne za sobą. I wtedy nie chcę tego zostawiać i nie chcę jechać. A potem znowu nie mogę się doczekać, bo wiem, że te obawy znikną w momencie, w którym rozpoczniemy podróż dookoła świata. I ten emocjonalny rollercoaster tak trwa 🙂

Nie chcę, żebyście mnie źle zrozumieli – nie żałuję podjętej decyzji. Uważam, że marzenia są po to, żeby je spełniać i cieszę się, że mamy na tyle odwagi, żeby spełnić swoje. Tyle, że każde marzenie ma swoją cenę. Im bliżej wyjazdu, tym bardziej odczuwam wysokość ceny, którą będziemy musieli za spełnienie naszego marzenia zapłacić. Rozłąka z bliskimi jest chyba najbardziej dotkliwa. To, że nie będę śledzić na żywo, jak dorastają moje bratanice, nie będziemy uczestniczyć w ważnych dla naszych rodzin i przyjaciół wydarzeniach czy zmianach życiowych daje się odczuć teraz, jeszcze zanim to wszystko ominiemy.

Szczęśliwie wierzę, że zmiany zawsze wychodzą na dobre. A ja muszę odczuwać zmiany stosunkowo często, bo inaczej się nudzę i czuję, że coś jest nie tak z tą monotonią życia. Zmiany, która wywróci moje życie do góry nogami jeszcze nie miałam – ta będzie pierwsza. Zatem chyba naturalne, że się boję, co?

A Wy? Jak reagujecie na zmiany? Zastanawialiście się kiedyś, jaką cenę mają wasze marzenia? Podzielcie się z nami w komentarzach!

[ezcol_1third][/ezcol_1third] [ezcol_1third][/ezcol_1third] [ezcol_1third_end][/ezcol_1third_end] Jeśli zarezerwujecie lot, noclegi lub samochód za pomocą powyższych linków, my dostaniemy parę groszy. Waszej rezerwacji nie zrobi to różnicy, a my wprawdzie kokosów nie zarobimy, ale zawsze na jakiś obiad czy wino się uzbiera 🙂 Dziękujemy!