Gole del Raganello – nieznana Kalabria

Jest takie miejsce na północnych krańcach Kalabrii, tuż przy granicy z Bazylikatą, gdzie pośród zapierających dech w piersiach górskich krajobrazów Parku Narodowego Pollino płynie rzeka Raganello. I nagle, na wysokości sennego miasteczka Civita wody Raganello wpadają pomiędzy wysokie skały tworząc wspaniały spektakl przyrody obfitujący w roślinność, zwierzęta i wodospady. Jeśli zachwycaliście się sycylijskim wąwozem Alcantara, to kalabryjski Gole del Raganello oczaruje Was jeszcze bardziej. Zapraszam!

Wąwóz Raganello nie chciał, abym o nim pisała. Poważnie! Rzucał nam kłody pod nogi i zniechęcał do siebie jeszcze przed wyjazdem z domu. Choć trafił on na listę miejsc do odwiedzenia podczas podróży „W 30 dni dookoła Italii” znacznie wcześniej, to krótko przed wyjazdem odwiedziny w Civita zarekomendowała mi Marta, autorka bloga Bazylikata, Apulia i okolice, a prywatnie moja serdeczna przyjaciółka mieszkająca w Materze (więcej na ten temat możecie przeczytać w poście Od podróżniczki do przewodnika, czyli jak połączyć pasję z pracą). Opowiadając o weekendowym wypadzie do Kalabrii wspomniała też, jak schodząc do wąwozu nadepnęła na węża! Na dzień dobry fakt ten ostudził trochę mój zapał, choć ani przez chwilę nie pomyślałam o rezygnacji. Węże, których się panicznie boję, mogę spotkać wszędzie, nawet w ukochanych, nadwarciańskich lasach.

Pierwszym punktem naszej podróży była Matera, gdzie zatrzymaliśmy się właśnie u Marty, natomiast z Matery pojechaliśmy prosto do Raganello dając się po drodze uwieść pewnej malowniczej kalbaryjskiej plaży, na której Gucia doświadczyła swojej pierwszej kąpieli w morzu. Gdyby nie chęć popluskania się pewnie zdążylibyśmy do wąwozu jeszcze tego samego dnia. No właśnie, tutaj zaczynają się schody.

Na temat samej organizacji podróży „W 30 dni dookoła Italii” pisałam do tej pory jedynie tyle, że jechaliśmy przez Czechy, Villach, Słowenię i Udine. Dalej wschodnim wybrzeżem do Matery przez apulijską Altamurę. Nie zdradziłam Wam, że ten wyjazd różnił się od dotychczasowych. Po raz pierwszy spaliśmy u przyjaciół, zarówno w Materze wspierając polskich sadowników piciem przywiezionego z ojczyzny cydru z widokiem na zniewalające, kamienne dzielnice Sassi, jak i w Syrakuzach dzieląc z naszymi kolejnymi przyjaciółmi radość z oczekiwania na ich pierwsze maleństwo, które cztery tygodnie temu przyszło szczęśliwie na świat. Poza noclegami po znajomości mieliśmy zarezerwowanych kilka skromnych pensjonatów i B&B, ale tylko na niektóre noce. Równie częstym w tej podróży noclegiem był dla nas namiot oraz odpowiednio do tego przystosowany samochód. Niestety, ale nasze możliwości finansowe nie pozwalały na więcej. Jeśli jesteście ciekawi, jak dwie dorosłe osoby i pies mogą bardzo wygodnie wyspać się w Seacie Leonie, a do tego wypić rano zaparzoną również w autku kawę, to piszcie w komentarzach pod tym tekstem, a w którymś z kolejnych postów napiszę więcej W każdym razie nocować po Raganello mieliśmy właśnie w samochodzie na autostradowym MOPie.

Dojeżdżamy do miasteczka Civita. W oddali widać zarys wąwozu Raganello

Do Civita przyjechaliśmy ok.17:30. Typowe, senne miasteczko południowej Italii

Zmierzamy na pukt panoramiczny kierując się białą tabliczką umieszczoną na górze z napisem „Punto panoramico”

Taras widokowy w Civita

Wąwóz widziany z góry

Zabudowania dolnej części Civita 

Stąd zaczyna się jedna z dwóch dróg, którą można zejść do wązowu

Pamiątkowa fotka. To pierwsze godziny pobytu Guci w Kalabrii. My, nie licząc przejazdów przez ten piękny region, spędziliśmy w niej tydzień cztery lata wcześniej

Było już dobrze po godzinie 18, czyli na zejście, pobyt na dole i podejście zdecydowanie za późno. Długo zastanawialiśmy się, co zrobić. Wydawanie awaryjnej kasy na nieprzewidziany nocleg w miasteczku już na początku podróży byłoby nierozsądne. Zapadła decyzja, wyjeżdżamy z Civita w kierunku autostrady, zahaczymy o inne fajne miasteczko, o którym wiedziałam, prześpimy się na A3 i wrócimy rano zaatakować wąwóz.

Poranek w Civita miał fajny klimat. Klasyka południowej Italii, czyli panowie na ławeczce przed barem leniwie obserwujący otoczenie praktykując typowe dolce far niente, a to wszystko w chmurze aromatycznego zapachu świeżo zaparzonej kawy unoszącego się z pomieszczenia. Od czego zaczęliśmy? Od baru! A w barze? Parka z psem wpadająca na cappuccino, w dodatku przybyła z ojczyzny Giovanniego Paolo II – o co nie omieszkano nas zapytać już przy wejściu – stała się tematem dnia w Civita. Tak błogo rozpoczęty dzień nie zapowiadał problemów. A jednak już w barze okazało się, że goszcząc w Materze było nam tak dobrze u przyjaciół, iż zapomnieliśmy o naładowaniu baterii w aparacie. Na szczęście w pogotowiu był drugi, kompaktowy staruszek, niezawodny przez wiele lat. No więc wyjmujemy owego staruszka, aby cyknąć fotkę cappuccino, którą wrzuciłabym Wam na Facebooka dopisując klasyczne Buongiorno z buźką na dobry początek dnia, a tam buuu! Obiektyw nie działa! O niedobrze! Co za pech! Od kiedy istnieje blog każda podróż jest nie tylko przygodą dla nas, jest też misją zebrania jak najlepszego materiału do przedstawienia Wam i awaria sprzętu to duży problem. Szybkie rozpoznanie sytuacji i wychodzi na to, iż na dół zejdziemy tylko z kamerą i aparatem w smartfonie Artura, jedynej porządnej komórce w naszej ekipie.

No to startujemy. Jak już wspomniałam na dół prowadzą dwie ścieżki. Ta z punktu panoramicznego wymaga więcej wysiłku, gdyż z centrum miasteczka trzeba na punkt podejść, a następnie zejść z większej wysokości. Wybraliśmy drugą drogę, którą porusza się samochód terenowy wspierający osoby bez kondycji. Aby na nią trafić kierujcie się brązowymi znakami turystycznymi z napisem camminata del diavolo na kamienny most nad rzeką. Większość drogi do wąwozu i z powrotem można pokonać wygodnie terenówką. My zeszliśmy samodzielnie podziwiając przy tym piekne widoki.

Gucia była zachwycona wycieczką do wąwozu i jak zwykle pruła do przodu. Parę metrów wcześniej minęliśmy miejsce, w którym Marta zachwycona otoczeniem nie zauważyła węża…

Diabelski most widziany od strony ścieżki rozpoczynającej się przy tarasie widokowym

Piękne, dzikie krzewy oblepione różowymi kwiatami zachwycały nas na każdym odcinku trasy

Widok z mostu po lewej stronie

Widok z mostu po prawej stronie

Most musicie przejść i kierować się ścieżką, aż dotrzecie na dół tak, że od rzeki dzielić Was będą tylko krzaki. Wtedy szybkie hop poprzedzone postukaniem kijem w celu wypłoszenia węży i jesteście w rzecze

Gucia była zachwycona ochłodą w zimnej, słodkiej wodzie

A teraz przyjrzyjcie się. To była niedziela 30 sierpnia, włoski sezon urlopowy trwał w najlepsze. Sycylijski Wąwóz Alcantara, bez wątpienia piękny i imponujący, tego dnia oblężony był prawdopodobnie taką ilością ludzi, że nie znaleźlibyście skrawka wolnej ziemi, aby rozłożyć ręcznik. W Raganello spotkaliśmy zaledwie kilka osób, a w drodze powrotnej też małą ekipę, która zapuszczała się głębiej w skały i rwące wody ze specjalistycznym sprzętem. Dlatego uważam, że ten wąwóz oczarowałby Was bardziej. Nas zachwycił. I nie chodzi o urodę formacji skalnych i tego typu aspekty, chodzi o klimat. Alcantarę odwiedziłam pierwszy raz, gdy nie było windy i przygoda na dole wymagała niemałego wysiłku zejścia i podejścia pod górę. Od kiedy wybudowano to ustrojstwo, sycylijski wąwóz stracił dla mnie sporo ze swojego klimatu. Ale, ale, my tu gadu gadu, a przed nami to, co najpiękniejsze  Przechodzimy pod mostem na drugą stronę. Wybaczcie jakość fotek, ale zdjęcia robione kamerą w takim miejscu nie wychodzą najlepiej. A czemu nie pokażę tych z komórki? Bo choć były piękne, to ich nie mamy. Tego samego dnia wieczorem ktoś buchnął arturowego smartfona z mojej kieszeni w trakcie podziwiania zachodu słońca nas Wyspami Liparyjskimi

Chłodziliście się kiedyś pod strumieniem wodospadu? Jeśli nie, to polecam

Gucia dała tutaj popis formy pływackiej, co razem z widokami z wąwozu uwieczniłam na filmie. 

Korciło nas, aby zapuścić się dalej. Niestety, z uwagi na coraz głębszą wodę i rwący nurt musieliśmy odpuścić, bo Gucia nie dałaby rady

A oto ekipa, która była tam, gdzie my chcieliśmy być

Wspinaczka pod górę. Był niemiłosierny upał, godzina 13:00, największe słońce, więc postanawiamy się poddać i skorzystać z usług pana od terenówki

Podjazd trwał dziesięć minut i kończył się na głównym piazza w Civita. W sam raz, aby w cieniu dużych drzew posilić się granitą o smaku cytryn z drzew rosnących tuż za miasteczkiem

Czworonożne kudłacze mile widziane są nie tylko na pokładzie tej terenówki, ale w całej Kalabrii 

W Wąwozie Raganello spędziliśmy piękne, niezapomniane chwile. To idealne miejsce na rozłożenie koca i nieśpieszny piknik na łonie natury, pośród szumu wodospadów. Tylko uważajcie na węże Ja w Raganello nie miałam wątpliwej przyjemności spotkać żadnego śliskiego osobnika, za to swój włoski pierwszy raz przeżyłam zaledwie tydzień później na Sycylii stając oko w oko z czarnym jak smoła i długim na około metr postrachem zarośniętych i słabo uczęszczanych ścieżek! Ale o tym opowiem Wam innym razem

Informacje dodatkowe:

• samochód pozostawiliśmy w miasteczku bezpłatnie;
• wjazd terenówką na górę kosztował 10 euro / osobę, Gucia jechała gratis;
• wstęp do wąwozu jest bezpłatny;
• zabierzcie zapas wody pitnej wychodząc z miasteczka. Dalej nie ma możliwości kupienia czegokolwiek.
• autor zdjęcia głównego © Stefano Contin

Punta San Vigilio – najpiękniejsze zachody słońca nad jeziorem Garda