Kiedy wracałam w czwartek do Krakowa (tak, tym razem nie była to niedziela i nawet nie wieczór) cieszyłam się jak głupia i myślałam sobie o tym, że to był najfajniejszy z dotychczasowych wyjazdów, a zarazem najtrudniejszy (co ma ze sobą związek). Dzisiaj czuję się psychicznie silniejsza, jak po obrzędzie przejścia, którego zadaniem jest zaznaczenie przełomowych okresów w życiu.
Pamiętam swój pierwszy kontakt ze śniegiem i zimą. Nie wiem, ile miałam lat, ale byłam bardzo mała. Mama wsadziła mnie na sanki i zabrała na znajdującą się opodal mojego domu w Grybowie, nomen omen, Babią Górą – szło się na nią koło Jopowego, a następnie mijało starą stodołę, w której podobno mieszkał zboczeniec. Tak naprawdę nie wiadomo, czy faktycznie tam mieszkał, być może był tylko wymysłem dorosłych, którzy straszyli nas nim, gdy trochę podrosłam. Wyjechałyśmy sankami pod górkę, a następnie mama zepchnęła je – sanki szybko ześlizgnęły się po skrzącym się w słońcu śniegu i zatrzymały w zaspie, w którą wpadłam głową. Nie zastanawiając się długo zaczęłam drzeć japę. Kto wie, być może właśnie to ten epizod zostawił trwały ślad w mojej psychice i spowodował, że nigdy nie udało mi się pokochać zimy, ba, udało mi się nawet ją mocno znielubić – na tyle, że kiedy tylko się zaczyna, mam ochotę zapaść w sen i obudzić się dopiero na wiosnę.
Konieczność brania udziału w zimowych wypadach w góry, związanych z kursem, przerażała mnie od samego początku i okropnie stresowała, zwłaszcza teraz, przed wyjazdem w Beskid Żywiecki, kiedy wiedziałam, że na pewno będę musiała zmierzyć się ze swoimi ograniczeniami, bo wszystkie prognozy pogody zapowiadały zimę na całego. Czymże by było jednak życie bez konieczności walki ze słabościami ciała i ducha? Postanowiłam potraktować to jak wyzwanie.
Żywiec – Złatna / Chata na Zagroniu
Nie przygotowałam się za bardzo z części teoretycznej. Świąteczny okres i końcówka roku wybitnie nie sprzyjały pochłanianiu wiedzy – równie dobrze można by napisać, że po prostu mi się nie chciało, co też jest prawdą. Wyznaję jednak zasadę (sugerowaną przez kierownictwo kursu), że nawet jeżeli za wiele się nie umie, to i tak warto jechać, bo po drodze można się wiele nauczyć. Co jest najprawdziwszą prawdą i jeżeli kiedykolwiek wpadnie Wam do łba, by się na taki kurs zapisać, to warto ją sobie wziąć do serca.
W Żywcu spędziliśmy kilka godzin zwiedzając miasto i jego zabytki. Pod jednym z kościołów spotykaliśmy Jezusa, który od razu skojarzył mi się ze Stayin’ Alive Bee Geesów, co oczywiście nie miało żadnej wartości edukacyjnej, ale przynajmniej było śmieszne i poprawiło mi humor, nadwyrężony nieco przez marznące od stania w jednym miejscu stopy.
Zanim wsiedliśmy w pociąg, który powieść miał nas dalej, zdążyłam jeszcze poopowiadać trochę o Galicyjskiej Kolei Transwersalnej, który to temat, ze względu na pociągowe zboczenie, niezwykle mnie intryguje i pewnie z czasem stanie się jednym z ulubionych. Kiedy dotarliśmy do Rajczy było już ciemno i zimno. Skuliłam się w sobie i zacisnęłam zęby, po czym, ku mojego zaskoczeniu, okazało się, że kiedy idzie się żwawym krokiem, jest już całkiem spoko, co podniosło mnie na duchu i w niezłym nastroju dotarłam do Chaty na Zagroniu. Entuzjazm opadł mi jednak, kiedy zobaczyłam, że na poddaszu, gdzie mieliśmy spać, jest całe 10 stopni – kilkanaście osób zgromadzonych na jednej, małej przestrzeni potrafi produkować jednak nie tylko smrodek, ale też ciepło i nawet przebudziłam się gdzieś w środku nocy, stwierdzając, że jest mi, kurde, za gorąco.
Złatna / Chata na Zagroniu – Sopotnia Wielka / Chatka AKT Dobrodziej
Rano wstałam, wyszłam do kibla, który stał na zewnątrz i ze zgrozą stwierdziłam, że przez noc napadało z kilkanaście centymetrów śniegu. W takich okolicznościach przyrody zawsze wydaje mi się, że na świecie robi się ciszej. Drzewa pod śniegową czapą wydają się stać bardziej dostojnie, przedmioty tracą swe kanciaste kształty a niebo zlewa się w tej całej bieli z ziemią, dając poczucie spójności i spokoju. Dlaczego zatem miałam wrażenie, że to cisza przed burzą?
Wszystko szło dobrze do czasu, aż nie dotarliśmy do schroniska na Hali Lipowskiej i nie postanowiliśmy zrobić sobie tam przerwy. W międzyczasie wyszło nawet Słońce, niebo na chwilę zrobiło się niebieskie a ja z zaangażowaniem nakreśliłam temat grasujących tu niegdyś zbójników i sposobów, w jaki ich zabijano (bardzo ciekawe, polecam). No i jak wlazłam do tego schroniska, jak siadłam, żeby chwilę odpocząć, jak zjadłam bułkę i napiłam się ciepłej herbaty, to cały śnieg, który miałam na butach wziął się i stopił, po czym poczułam, że mam mokre skarpetki. Nożkurwa, nie zaimpregnowałam butów – pomyślałam sobie i zrobiło mi się smutno, że nie wpadłam na ten pomysł przed wyjazdem, bo teraz, oczywiście, było już po ptokach i na samą myśl, że będę musiała iść w mokrych zrobiło mi się słabo.
Im dalej w las (sic!), tym było gorzej. Tworzyłam sobie w głowie motywacyjne mowy dla samej siebie, próbując się przekonać, że przecież sama chciałam szlifować swój charakter i że to doskonała ku temu okazja. Po czym doszłam do wniosku, że w dupie mam szlifowanie charakteru, kiedy jest mi zimno i źle, bolą mnie obojczyki od tych wszystkich kilogramów, które niosę na plecach oraz na pewno się odwodniłam, bo przecież nie mogłam za wiele pić z uwagi na to, że zamarzła mi woda. Tak samo jak parówki (Parówki Mocy), których z powodzeniem można by użyć jako policyjnych pał i kogoś nimi pobić. Na szczęście były schowane gdzieś głęboko w plecaku i nie kusiły. Postanowiłam zatem skupić się na czymś innym i przemyśleć niezwykle ważną, egzystencjalną kwestię, jaką jest dodatkowe źródło dochodu i zaczęłam zastanawiać się, czy lepiej sprzedać nerkę (a jak tak, to gdzie), czy może skuteczniejszy będzie nierząd (a jeżeli tak, to czy mogę zostać swoim własnym alfonsem). Chwilę później w głowie rozbrzmiały mi nuty piosenki Lao Che pt. Wielki kryzys i uznałam, że to, co teraz przeżywam, to nic innego jak typowy weltschmerz i że to doskonały moment, żeby umrzeć młodo i tragicznie, jak jakiś pierdolony, romantyczny bohater. Skoro nie udało mi się myśleć o czymś innym, pomyślałam, że może w takim razie nie będę myślała już o niczym i potraktuję ten marsz jako swego rodzaju medytację, ale kiedy zaczęłam kontemplować białość śniegu, który przewijał mi się pod stopami, wyszło mi, że to najgorsze gówno, jakie w życiu widziałam i że dłużej go nie zniesę. Próbowałam ignorować fakt, że zamarzają mi stopy, wyobrażałam sobie, że leżę w wannie pełnej gorącej wody oraz że już przecież bliżej, niż dalej, że jeszcze trochę i będziemy na miejscu, po czym okazało się, że mamy przymusowy przystanek w lesie bo zgubiliśmy szlak / ktoś zgubił notatnik i poszedł go szukać / udajemy, że się zgubiliśmy, żeby zrobić zasadzkę na osobę, która prowadziła właśnie grupę. Przysięgam, jeszcze chwila i niechybnie trafił by mnie szlag. Miałam ochotę siąść, płakać i nie iść dalej, zostawiając swoje ciało na pożarcie wilkom. W tamtym momencie odwołałam wszystko, co kiedykolwiek powiedziałam o pizganiu złem, gdyż narodziła mi się nowa definicja tego terminu.
Kiedy wyszliśmy wreszcie z lasu i gdzieś w oddali zamajaczyły światła cywilizacji, nadal szłam i rzucałam pod nosem kurwami, zwłaszcza że chwilę wcześniej zjawiskowo się wywaliłam (bredgens na śniegu jest jednak mniej bolesny). I właśnie wtedy Kuba rzekł:
– Zewrzyj ryj!
Doszłam do wniosku, że to w sumie dobry pomysł, no bo ileż można narzekać, jest przecież jakaś granica przyzwoitości, do której powoli zaczęłam docierać (co zwiastuje to, że sama siebie zaczynam wkurzać). Po chwili jednak dodał, że nie było to do mnie, lecz do psa, który ujadał za płotem. Tak czy inaczej – podziałało. Nie od dzisiaj przecież wiadomo, że jak mam jakiś problem, to należy zrobić jedną z dwóch rzeczy – albo zostawić mnie w spokoju, do czasu, aż sama znajdę właściwe rozwiązanie, albo mnie opieprzyć.
Z utęsknieniem czekałam na widok rozświetlonych ciepłym świateł okien chatki Dobrodziej i kiedy tam wreszcie, po 12 h marszu, dotarliśmy, nadal miałam ochotę płakać, jednak tym razem ze szczęścia. Chciałabym napisać, że koloryzuję, ale ten mój pierwszy, zimowy raz w górach naprawdę był dla mnie przeżyciem traumatycznym i miałam potrzebę go sobie poprzeżywać, więc ochoczo pławiłam się we własnej frustracji, tylko po to, by jak najszybciej z niej wyjść. Każde bowiem uczucie, bez względu na to, czy jest dobre, czy złe, należy sobie wewnętrznie przerobić, przyjrzeć się mu i wreszcie zrozumieć, czy nawet się z nim zaprzyjaźnić (a przy najmniej w moim przypadku nader skutecznie to działa). I właśnie dlatego bardzo szybko wylądowałam w łóżku, z nadzieją, że kolejny dzień będzie lepszy.
Sopotnia Wielka / Chatka AKT Dobrodziej – Orawka
No i był. Nadal było zimno, nadał padał śnieg, nadal wiał wiatr, nadal przemakały mi buty, nadal miałam ochotę uciekać stamtąd jak najdalej, ale jakoś łatwiej było mi to wszystko znosić, kiedy już wiedziałam, co mnie czeka. Kiedy tylko szłam i było mi ciepło w stopy, nawet mi się ten zimowy krajobraz zaczął podobać. Ze względy na panujące warunki odpuściliśmy sobie wyprawę na Pilsko i po krótkiej wizycie w schronisku na Hali Miziowej udaliśmy się od razu w stronę Korbielowa, skąd autobusem mieliśmy przejechać do Orawki i tam, w szkole, spać przez najbliższe dwie noce oraz powitać Nowy Rok.
Przy okazji chciałam wspomnieć o tym, czy na wyprawy górskie warto zabierać ze sobą ogrzewacze do rąk. Nie warto: jeden całkiem mi zamarzł i zrobił się twardy jak kamień, a drugi nie zamarzł, ale po przełamaniu blaszki był ciepły może przez jedną minutę, po czym szybko wystygł. Albo warunki były dla nich zbyt ciężkie, albo mam jakieś felerne egzemplarze, albo ktoś robi na tym niezły biznes :3
Buk chyba chciał, żebym się tak całkiem nie zraziła do zimowego łażenia po górach, bo ostatni dzień 2014 roku był cudowny. Po zwiedzeniu zabytkowego kościoła w Orawce, który próbowałam jakoś z sensem opisać, nie mając pojęcia o architekturze drewnianej, bez plecaka (dopiero w połowie drogi uświadomiłam sobie, że powinnam go mieć, bo jak nie miałam plecaka, to nie miałam też apteczki), łagodnym szlakiem, z promieniami Słońca na twarzy i pięknymi panoramami Tatr, powędrowaliśmy sobie w stronę Pająków Wierchu przez przysiółek Danielki, w którym do dzisiaj stoją kapliczki na płanetniki. Bardzo, bardzo chciałam je zobaczyć.
Kiedy byłam mała, mówiło się, że ksiądz w sąsiedniej wiosce bije dzwonami, gdy nadchodzi burza, żeby ją odpędzić. Przez całe życie myślałam, że chodzi o zjawisko typowo fizyczne, że dźwięk dzwonów może faktycznie wpływa jakoś na strukturę chmur, że się rozpierzchają – choć nigdy takiej akcji nie widziałam. Otóż nie. Okazało się, że dawno, dawno temu, kiedy chrześcijaństwo nie było jeszcze tak całkiem zadomowione w naszych terenach, budowano dzwonnice na płanetniki, zwane także dzwonniczkami burzowymi, które faktycznie miały pomagać odpędzać burzę, a raczej złe duchy ściągające z nieba pioruny i grad. W południowej Polsce wierzono bowiem, że klęskę nawałnicy sprowadzają na wieś wspomniane wcześniej płanetniki (chmurniki) ciągnące na łańcuchach chmury z których wysypują na ziemię grad i deszcz. Gdy nad wieś nadciągała burza starano się przegnać płanetników, sprawców całego nieszczęścia. Wierzono, że boją się one panicznie głosu dzwonów.
Odkrywanie tego typu ciekawostek w dzisiejszym świecie szalenie mnie fascynuje i zawsze podchodzę do nich z entuzjazmem.
Bardzo chciałam nauczyć się wszystkich zagadnień na zaliczenie dniówek w trakcie obozu, ale ze względu na mój stan psychofizyczny zwyczajnie nie byłam w stanie, dlatego propozycja zdawania ich w Krakowie spadła mi z nieba, był jednak tylko jeden warunek – trzeba było wziąć udział w kabarecie, który z okazji Sylwestra mieliśmy przygotować ze starszym kursem. Ja i kabaret to ostatnia rzecz, której jeszcze niedawno bym się podjęła z własnej woli, jednak tym razem konieczność wyjścia na scenę nie wydała mi się aż tak przerażająca i stwierdziłam, że co mi tam. Tym samym odegrałam rolę życia, wypowiadając znamienne słowa:
– Podobno narodziło się dziecię!
Nie pytajcie. Kabaret przygotowaliśmy na ostatnią chwilę, wyszedł z dupy i my sami mieliśmy z niego większy ubaw, umierając ze śmiechu za dekoracją, niż cała widownia. Mam nadzieję, że już nikt o nim nie pamięta 😉
Z parkietu zeszłam nad ranem (impreza na sali gimnastycznej, jak super to jest?), będąc w szoku, że po czterech dniach intensywnego łażenia po górach i trzech nie do końca przespanych nocach, człowiek ma jeszcze siłę, by się bawić, mało tego – bawić się tak dobrze. To było doskonałe zakończenie dobrego roku.
Wierzę, że ten, który właśnie nadszedł, będzie jeszcze lepszy. Wchodzę w niego z przekonaniem, że psychika jest jak mięśnie – że tak samo da się ją trenować, wystawiać na próbę i wzmacniać, po to, aby była silniejsza. Że, jak powiedziała Martyna, „czasem trzeba się przeorać o jej kanty, tylko po to, żeby potem usiąść i być po prostu szczęśliwym”.
I takiego właśnie szczęścia życzę – i Wam i sobie 🙂
